Handog Mula Kay Prof. Pat

Una ko siyang nakilala sa Unibersidad. Bulung-bulungan noon ang kanyang pagiging isang sikat na manunulat.  Bukod sa pagiging isang magaling na manunulat, siya din ay isang makata, komposer, aktor, lider, at guro. Anim na ulit siyang nagwagi sa Carlos Palanca Memorial Awards for Literature at pitong ulit na ginawaran ng Gawad Surian. Nakapagsulat siya ng 136 na aklat sa lahat ng antas bilang awtor at ko-awtor, mahigit na 150 tula, sanaysay at maikling kwento na naipalathala sa mga aklat, pahayagan at magasin. sumulat din siya ng dulang “Sa Mahal kong bayan” na naitanghal sa iba’t ibang rehiyon ng Pilipinas at sa Estados Unidos.

Ganun na lamang ang aking pangamba ng malaman ko na siya ang aking magiging propesor sa Filipino. Sa panahon na aking nakasalamuha ang magiting na propesor, aking napagtanto na sa kabila ng kanyang kasikatan, hindi siya mapaghambog at walang pag-iimbot niyang itinuturo sa amin ang kanyang nalalaman. Makailang ulit din niyang iniwawasto ang aking pananalita at pagsusulat sa Filipino. Lagi niyang sinasabi sa akin na “Ang tunay na matalino ay magaling makipagtalastasan at magsulat hindi lamang sa wikang Ingles kundi maging sa Filipino”.

Nang matanggap ko ang kanyang handog na tula, makailang ulit ko itong binasa para lamang maabot ang rurok ng kagandahan at kabuluhan ng nasabing tula. At sa pamamagitan nitong aking blog, nais kong maging biyaya din sa inyo ang kahusayan ng aking guro at kaibigan, G. Pat Villafuerte.

LUPIT NG KALIKASAN

ni Pat V. Villafuerte

 

(1)

Lulan ng isang maliit na sasakyang-dagat

Na pinapatnubayan ng mapagpalang araw

Sa tangkilik ng isang samahang kumakalinga sa aming mga dukha

Limang dayo kaming sa pakiwari’y biniyayaan ng Maykapal

Dahil narating namin ang isang pagkaganda-gandang pulong

Di pa nababasbasan ng sangkatauhan

Di pa naaangkin ng mayayamang mamumuhunan

Di pa nalalapastangan ng mga politikong tuso at gahaman.

 

Ni sa panaginip, ni sa pangarap

Hindi sumagi sa aming isipan na mararating namin

Ang paraisong kinandili ng likas na yaman:

Mala-kristal na dagat

Mala-niyebeng daloy ng tubig-talon

Mala-higanteng mga puno

Matarik na burol at abot-langit na bundok

Naglalaparang mga bato’t yungib

Sa paligid, isinasayaw ng masuyong hangin

Ang nakahahalinang mga bulaklak at halaman

Habang masiglang humuhuni ng awit–paglaya ang mga ibon

Habang malayang naglilisawan ang mga galang hayop

Habang massyang sumasayaw ang mga isda’t lamang-dagat

Dahil dito,

Tugon sa isang panalangin ang aming narating

Tugon sa isang pangarap ang aming nalakbay

Tugon sa isang panaginip ang aming nakamit

Isang mala-paraisong panalangin.

Isang mala-paraisong pangarap

Isang mala-paraisong panaginip

ISANG PARAISO.

 

Sandali naming nalimutan ang karalitaang bumabalot

Sa aming pagkatao

Ang maruming esterong aming pinagmulan

Ang patung-patong na bubungang lata

At pira-pirasong kartong dingding

 

(2)

Na yumayakap sa tinatawag naming ”tahanan”

Dito kami isinilang, lumaki, nagdalaga’t nagbinata

Marami nang dito ay sumuong sa mga nagbabantang gulo at panganib

Marami nang dito ay nangagutom, nangagkasakit at nangamatay

Marami nang dito ay naalisan ng karapatan at kalayaan

Salamat sa aming paglalakbay at naibsan ang mga alalahaning

Sumusugat sa aming mga puso

Bumibiyak sa aming mga utak

Pumapatay sa aming buong pagkatao

Sa paraisong ito pala ang gagamot sa aming alinlangan

At babaybay sa aming mga naunsiyaming pangarap

Ay, salamat . . . salamat.

 

Sa aming pag-uwi,

Kakaibang dilim ang inilatag ni Haring Araw

Sinalubong kami ng umaalimpuyong hangin

Habang ibinabato sa amin ang malalakas na alon ng dagat

Habang binabagsakan kami ng malalaking patak ng ulan

Malalakas, walang tigil . . . tuluy-tuloy

Malalakas, walang tigil . . . tuluy-tuloy

Malalakas, walang tigil . . . tuluy-tuloy

Umaapaw ang tubig, umaakyat sa aming buong katawan

Papaakyat . . . papaakyat . . . papaakyat nang papaakyat

Tangay ng tubig-baha,

Sinasalubong kami ng samut-saring mga bagay:

Putol-putol na mga puno, pira-pirasong yero

Tambak-tambak na karton at halaman

Samut-saring basurang kinandili ng pamayanan

Magkakahawak-kamay,

Sunud-sunuran kami sa utos ng umaalimpuyong hangin

Mapa-kaliwa, mapa-kanan, mapa-Timog, mapa-silangan

”Ito na kaya ang wakas ng hiram naming buhay?”

 

Kahit malayo, nababanaagan ko ang lugar na aking sinilangan

Ngunit . . .

Wala na ang patung-patong na bubungang-lata

Wala na ang pira-pirasong kartong dingding

Na yumayakap sa tinawag naming ”tahanan”

Wala na rin kaya ang mga buhay na kaluluwang iniwan ko kanina?

 

(3)

Silang nagsabi sa akin kung paano maging mabuti at mahinahon

Silang nagmulat sa akin kung paano tanggapin ang buhay-mahirap

Silang nagturo sa akin kung paano mangarap at mangarap nang

mangarap

Huwag sana . . . Huwag sana . . .

 

Lalong lumakas ang hagupit ng hangin

Lalong tumaas ang tubig-dagat

Lalong dumami ang nagbabagsakang mga bagay

Ngayon, ang suamasalubong sa amin ay mga katawang

Dati’y masisigla’t nabubuhay sa pangarap:

Bata’t matanda, lalaki’t babae

Babae’t lalakii, matanda’t bata

Magkakasunod na tinatangay ng malalaking alon

Ang babad na katawang wala nang buhay

Nangakapikit, nangakalahad ang mga kamay

Wala anang buhay

Wala nang pangarap.

 

Ngayon, naririto kami

Sa gitna ng malupit na unos

Sa banta ng naghuhumiyaw na panganib

Sa sumpa ng nag-aalimpuyong kalikasan

May nabago ba sa pagdaraan ng mga taon?

Napigil ba ang mga unos at panganib na dumating?

Nailigtas ba ang maraming buhay na nasawi?

Palakasin ang diwa, kalabitin ang puso

Ipasagot sa ating mga nabuong pangarap

Pangarap na mananatiling pangarap.